[TL1] Eridan mym bogiem

Wysłany: Czw 15:26, 30 Mar 2006

Ork wymownie spojrzał na Zedda po czym dodał:
-POszukujemy szkatół... Jesli cię to interesuje...

Wysłany: Czw 15:40, 30 Mar 2006

Cahir otworzył szeroko oczy.
-Trzech Szkatuł? - przeniusł wzrok na Zedda - Niby po co? - znów spojrzał na Duerthaka.

Wysłany: Pią 15:26, 31 Mar 2006

-Orden III położył już swe łapy na jeden z nich... Poprostu nie możemy dopuścić aby zdobył pozostał i uwolnił drzemiącą w nich magie..

Cahir zamarł.
-Kiedy skończy się jego czas?
Zedd chrząknął.
-Podejrzewamy, że tej zimy.
Cahir tylko chwile był pochmury. Córeczka ziewnęła i poszła do swojego pokoju. Emma stanęła za mężem. Widziała co sie święci.
-Więc chcesz, żebym pokazał ci przejscie przez Granicę? Dobrze. Pod jednym warunkiem - powiedział tajemniczo wielki ork.
Kahlan zmarszczyła brwi.
-Ja was tam zaprowadzę. - Strażnik uśmiechnął się szeroko.

-Właściwie to nawet dobrze.. Sami moglibysmy mieć problemy a tak będzie nam towarzył wyborny przewodnik - ork wyszczerzył zeby i dokonczył ciasto.

Poszukiwacz Prawdy, dzierżący potężny miecz. Posępny, czarodziej o wielkiej mocy. Ludzka dziewczyna, przybysz z dalekich stron, powierniczka strasznych tajemnic. Strażnik Granicy, wielki wojownik, zanający Granicę i pustkowia jak nikt inny.
Cała czwórka spała teraz w łóżkach, by rano wstać i ruszyć w podróż.

---

Ledwie poszli spać, a Emma już ich obudziła. Zjedli smakowite śniadanie, podczas gdy Cahir, który, według żony, zjadł przed świtaniem szykował konie. Kahlan dostała od Emmy strój podróżny, a jej białą suknię orczyca zszyła. Dziewczyna przezornie schowała ją na dno swego plecaka. Dostali bardzo duże zapasy żywności. Duerthak musiał przyznać, że w nowym, psortym co prawda, stroju jego przewodniczka po Anglandii wygląda bardzo ponętnie.
Gdy Zedd wychwalał posiłek, a kobiety rozmawiały o dzieciach w dzwiach staną Cahir. Kahlan zadrżała.
Strażnik ubrany był w kolczugę, grubą koszule, czarne spodnie, cieżkie budy i ciemny płaszcz. Na szyi miał emblemat Straży. Obwieszony był bronią, która starczyła by dla kompanii wojska. Zwykły mężczyzna wyglądał by głupio w taki stroju, najprawdopodobniej nawet by go nie uniusł. Ale Cahir robił piorunujące i groźne wrażenie. Duerthak znał Strażnika. Albo udawał gapowatego, nie zainteresowanego wydarzeniami znudzonego życiem wojownika lub gotowego natychmiast wziąć udział w gotującej sie masakrze. Tym razem wybrał drugą wersję.

Duerthak spojrzał jeszcze raz na straznika wojennym rynsztunku:
-Jesteś pewne że potrzbne cie będzie aż tyle tego żelastwa? - po czym poprawił buty powziął swój ulubiony wędrowny kostur i dodał:
-Nic nas tu już nie trzyma. Chyba czas najwyższy wyruszac

Cahir odpowiedział, ze gdyby uważał że cos jest zbędne to by tego nie brał i rozdał towarzyszom po jedym sztylecie, tak na wszelki wypadek. Kahlan przyjęła bron z wdziecznoscią, a Zedd nie odmówił tylko dlatego, ze nie miał ochoty na kłutnie z rana.
Emma dała Staremu zawiniątko z pieczonymi kurczakami, czule pożegnała się z Kahlan i powiedziała do Duerthaka.
-Uważaj na siebie.
Potem wtuliła się w męża, cudem nie nabijając się na pikę.
Chwilę potem Cahir pochylił się nad Duerthakiem:
-Znasz Kruska? To dowódca tutejszej Gildii Wojowników. Powiedział, że jeśli bedziemy w potrzebie to niech przyjdę do niego, a on odda nam na służbę swoich wojów. Powiedział, że Granica zanika. I że powinniśmy go wezwć gdy przyjdzie potrzeba... Co o tym myślisz?

-Uważam że potrzeba nam sojuszników.. Ale narazie bardziej wojownicy przydadzą się okolicznym wioskom niz nam. Pewnie za miesiąc czy dwa zwali tu się cała horda monstrów a wtedy każe niosący miecz może się przydać... Nie mamy co zwlekać w drogę - ork wprawnie wsiadła na konia poklpeał go po chrapach i wyszeptał pare słów w języku lesnych elfów do wierzchowca.

-Masz racje. Ale sądze, że przynajmniej chwilowo powinniśmy podróżować niezauważeni.

Bez pośpiechu przemierzali lasy. Dzień był pogodny. Do zimy jeszcze daleko...
Jadący w tylnej strażny kapłan obserwował swych towarzyszy. Czarna zjawa na karym koniu uzbrojona po żeby budząca strach wsród tych których chronił i tych których scigał, ale o dziwo nie wśród dzieci. Chudy, patykowaty czarodziej, z minął uśmiechnietego, zakochanego w życiu idealisty. Piękna dziewczyna, jakby nie z tej bajki o tajemniczej mocy. Kahaln odrzuciła płaszcz. Zedd zajadał kurczaki. Cahir obserwował trakt, zwłaszcza lewą stronę.
Duerthak odruchowo spojrzał w niebo. Było prawie bezchmurne. Prawie. Wężowa chmurka wisiała tuż nad jego głową. Ork z przerażeniem stwierdził, że musiała wisieć równierz całą noc nad domem Cahira, gdzie teraz siedzi tylko Emma i trójka małych dzieci.

Ork głęboko westchnął lecz wiedział że itak nie zdązyliby wrócic...
-Trzeba miec nadzieje... - mruknął pod nosem. -Może zatrzymamy się na popas? Przydałoby nam się troche odpoczynku, jedziemy juz pół dnia..

Cahir zmierzył orka zimnym spojrzeniem.
-Sądziłem, że nawykłeś do wędrówek. Zatrzymamy się wkrótce, jak tylko zasięgnę języka.
Istotnie po chwili Strażnik rozmawiał z dwujką starych orków, pustelników. Posród lasów nie brakowało tych któzy woleli żyć samotnie zdala od osad, pracy w polu i burd w karczmach.
Jakiś czas potem towarzysze zjedli zimny posiłek, wygrzewając się na polance. Dzieki konnej podróży, rzadkim postojom i niezłemu tępu byli już daleko od wiekrzyszch osad. A wężowa chmurka nadal wisiała nad Duerthakiem, który dodatkowo czuł się troche nieswój bo tych stron nie znał. Mijali nieliczne sioła, a widok Cahira skutecznie płoszył ich mieszkanców. Trzeciego dnia znaleźli się w bardzo gęstym lesie. Przynajmniej korony drzew sprawiały, że z pola widzenia zniknęła przekleta chmurka. Przekroczyli błotnisty strumyk leniwie toczący swe wody. Cahir spochmurniał co od razu Duerthak odczytał jako zły znak. Po chwili Straznik dzwoniąc orężem zszedł w mrok. Wrócił bardziej zafrasowany niż poprzednio.
-Jedźcie dalej. Nie ociągajcie się i trzymajcie się szlaku. Nie czekajcie na mnie. - oznajmił szorstkim tonem podchodząc do konia.

Duerthak spojrzał na Cahira:
-Bez ciebie nie uda nam ię przekroczyć Granicy! Nie pamietasz?

-Usiłuje zapewnić wam możliwość dojścia do Granicy! - Cahir spojrzał na Duerthaka wymownie - Wrócę nim nawet pomyślisz o przejściu... A teraz jedźcie. Nie zatrzymujcie się ani nie spieszcie za bardzo. Utrzymujcie dobre tępo. I pod rzadnym pozorem mnie nie szukajcie! Zrozumiano?
Cahir wolnym krokiem ruszył ku lasom. Wyciągnął miecz.

"I pod rzadnym pozorem mnie nie szukajcie! Zrozumiano?" Słowa te odbiły sie od głowy Duerthaka jak od pustego dzwonu. Ork spiął ostrogami konia:
-Jeżeli za dwie noce nas nie dościgniesz wróce po ciebie, obiecuje... - po czym ruszył z kopyta przyjmując parsknięcie konia jako dobrą wrózbę...