[TL1] Eridan mym bogiem

Jechali dalej przez przygraniczne lasy. Bez Cahira wędrowcy czuli się dziwnie bez bronni i narażeni. Trakt troche się zrozszerzył. Zedd stracił apetyt na cokolwiek. Kahlan ubrała płaszcz. Gdzieś od lewiej, od strony Granicy słychać było wycie. Nie przypminało wycia wilków. To musiało być coś wiekszego. Konie zaczęły niecierpliwie przebierać nogami, ich oddech był szybki i nerwowy. Widać, że chciały się rzucić galopem, lecz Cahir zabronił.
Jechali dalej w milczeniu z niepokojem nasłuchując wycia besti...

Duerthak pokiwał głową:
-Stary.. Też to czujesz? Te stworzenia nie są dziećmi natury... Czuje się tak jakby otazały nas odrzucene twory... Ehh to może ta moja intuicja Poszukiwacza... Nie ważne.

-Czuje magie. One mają wspólnego coś z Khazad-Hara... - Stary mówił szeptem nie spoglądając na Duerthaka - Nie zwalniaj. Nie powinniśmy zwrócić na siebie ich uwagi.
Jechali dalej. Wycia ustępowały powoli miejsca wrzaskom. Do nocy zostało jeszcze troche czasu. Lasy mroczniały, a więkrzość drzew obumarła. Dotarli w końcu do głębszej rzeki. Ktoś zbudował nad nią drewniany most. Jednak sam most wyglądał jakby miał się zawalić pod ciężarem motyla...
Zedd musiał to zauważyć bo skomentował.
-Raczej nie mam zamiaru się moczyć...

Duerthak zerknął na Zedda:
-Zajmę się tym... - ork podszedł do filarow zrujnowanego mostu wypowiedział kilka słów, a kilka sekund później na jego dłoni zabłysły dwa złote ziarneka. Kapłan wydrążył palcem nie duże otwory i umieścił ziarna w dziurach. Wnet z dziur zaczał wić lśniący na złoto bluszcz. Starannie obwinął filar, a potem zaczął obrastać sam most. GDy konstrukcja była już cała oplątana magiczną roślną ork powiedział:
-Chodźcie powinno wystarczyć

<masz jeszcze energie na jeden słaby czar>

Zedd nadal nie był przekonany. Uniusł w górę ręce i począ szeptać inkantacje. Nie zaszła żadna widoczna zmiana.
-Jedźcie... - wykrztusił z zamkniętymi oczami.

Ork spiął ostrogami konia i wkroczył na most. Z drżeniem serca prowadził konia po jęczących ze straości deska i trzeszczących straych linach...

O dziwo most z łastością wytrzymał ciezar dwuch pędzących koni, a zaraz potem trzeciego. Zedd odetchnął dopiero stanąłwsyz po 2 stronie. Pstryknął palcami. Most z hukiem zawalił się do rzeki. Wszystkie belki złamały się jak na komende.
-Ktoś mogłby sobie zrobić krzywde... lepiej niech sie pomoczy - skomentował.
Jechali dalej. Słońce chyliło się już ku zachodowi a długie cienie kładły się ledniwie na trakt. Duerthak coś usłyszał. W lesie. Po lewej. Od granicy. Pędziło w tym samym co oni kierunku. Tak! Ktoś lub coś biegło w lesie po lewiej. I spieszyło się. Mógł to byc bardzo szybko biegnacy człowiek. Tak szybko, że w tym tępie wyprzedi trójke towarzyszy...

Ork pomacał bok w poszukiwaniu ostrza poszukiwacza:
-Miejcie się na baczności...

'Coś' poruszające się w zaroślach minęło trójke towarzyszy. Duerthak miał dobrą orientacje w terenia, zwłaszcza w lesie, a świetny słuch pozwolił mu stwierdzic jedno - biegnaca istota, tuz po tym jak mineła orka i jego przyjaciół zaczęła skręcać stopniowo ku traktowi...

Ork nie przestawał nasłuchiwać zwięrzęci a jednocześnie jego dłoń ściskającą rekojeść miecza obficie zzrosiły krople potu. Kapłan przymróżył nieco oczy bardziej polegając na słuchu...

Na trakcie pojawiła się czarna, humanoidalna zjawa, sporego wzrostu. Wyskoczyła na trakt tak nagle, że Duerthak odrchowo podszkoczył w siodle. Zjawa zwróciła się ku orkowi a w jej dłoni zabłysło ostrze. Sztylet czy szpon? Wszystko działo sie za szybko by sie zorientować...

Ork dorwał miecz i dramtycznie próbuje skrócić bestie o głowę...

'Bestia' zablokowała uderzenie szponem... lecz to nie bestia, to Cahir! W ręku trzymał krótki miecz. Miecz Prawdy ugodził w ostrze i całe szczęście. Klinga ucieta w połowie poszybowała wysoko w górę.
-Miło wiedzieć, że jesteś taki czujny - powiedział z przekąsem Cahir rzucając reszte korda na ziemie.

Duerthak zamróczał coś co przypominał świst umierającego tura i doparł:
-....- ork otarł krople potu i tym razem zdołał wydusić kilka słów- Dzięki tobie mało nie posrałem się w gacie... *ekhm* chciałem powiedzieć że miło że do nas wróciłeś, następnym razem bądź łaskaw nie skradac się do własnych sojuszników

-Wybacz. Skąd mogłem wiedzieć, że to wy. Miałem troche problemów w lesie, stąd to zdenerwowanie... - Cahir ruszył w kierunku reszty.Ci byli radzi że nic nie stało się ich przewodnikowi.