[TL1] Eridan mym bogiem

Kahlan siedziała na podsłodze obok noszy z Cahirem o Starym czarodziejem. Szmatką ocierała im czoła.
-Coraz gorzej z nimi. Stary ma coraz płytszy oddech. - oznajmiła z przejęciem - Na dole jest spokojnie? Chciałabym rozprostować kości... duszę się tutaj...

bard postanowił się jakoś dowiedzieć o czym tak pilnie rozmawiał Duerthak wiedział że źle jest szpiegować ludzi którym chce sie pomóc ale musiał sie czegoś dowiedzieć więc elegancko sie ukłonił, podziekował publice i szybko zszedł z podestu udającego scene
ale że na suche gardło nie ma co szpiegować podszedł do baru i spytał barmana
-dasz mi coś do picia za udany występ? od śpiewu zaschło mi w gardle
wypowiadając druga częśc zdania pokazał palcem na swój przełyk rozmawiając z barmanem jednocześnie starał się podsłuchać o czym rozmawiają jegomoście z którymi rozmawiał Duerthak

Duerthak właśnie opuścił salę toteż Thamior niewiele się nasłuchał. Przynajmniej dostał dzbanek darmowej cieczy usiłującej udawać delikatne rozcieńczone piwo.

Tymczasem kapłan Eridana zmienił opatrunki rannych współtowarzyszy...

-Duerthaku - Kahlan niezrażona ciągnęła rozmowę dalej - Co teraz zrobimy? Musimy się dostać do Anglandii. Czyżbyś zapomniał o swojej...misji?

Ork obdarzył ją tylko gardzącym spojrzeniem:
-Spokojnie nie zapomniałem, ale bez przewodnika i Starego dalek nie ujedziemy. POtrzebujemy ich - tak samo jak oni teraz potrzebuja nas....

elf wychylił piwo po czym zabrał sie na calego za szpiergowanie nowpo poznanych podszedł spokojnie pod drzwi ich pokoju i cały czas udawał że ylko koło nich przechodzi ak naprawdze zaaczając kręgi po koryażu przed drzwiai sraarjąc sie podsłuchać o czym rozmawiając mieszkańcy pokoju

-Więc wolisz siedzieć tutaj i czekać na cud? Aż Granica zniknie?! - Kahlan niemal podniosła głos. Niemal. - Obawiam się, że nie znajdziemy tu uzdrowiciela. A pzynajmniej takiego, któy wyleczyłby TO! - rzuciła wskazując na leżących.

Ork zrobił parę nerwowych kroków w tą i ową stronę:
-We dwoje możemy mieć problemy... Przydałoby się nam jakieś wsparcie... - Duerthak miał jeszcze wizje sercowych psów przed oczyma.

-Masz na myśli tego elfika? - Thamior wzdrygnął się słysząc te słowa - Hm... w Anglandii prawie niema elfów. A przynajmniej nie takich jak on... Nie wiem czy można mu zaufać.

elf słysząc to postanowił uważniej przysłuchiwac sie rozmowie
chciał dowiedziec sie jak zdobyć zaufanie nowo poznanych
dobrze rozumiał ich brak zaufania

Duerthak spojrzał na barda:
-Cóż... -ork jeszcze raz się rozejżał po sali- jeżeli jest magiem, mógłby się przydać...

- do cholery jestem bardem ja umiem dogadywać sie z ludźmi-powiedział w myślach thamior
-magiem jestem niezbyt dobrym, walcze przecietnie ale moją domeną są ludzie z nimi potrafie sie dogadać jeśli nie przez słowa to przez muzyke-słowa te cicho wypowiedział do orka
-ale będe sie starał pomóc z całych sił-dodal głośniej i bardziej entuziastycznie

Ork krzywo się usmiechnął i opdał dłoń elfowi:
- Wiedz.. wiedz że wybireamy się w dość daleką podróż. Przyda się każda pomocna dłoń ....e no i ten- masz może zdatnego konia? - orkowi przez myśli przebiegło wspomnienie rozszarpywanych wierzchowców...

-koń... mam ale do mocarzy on nienależy choć wyciagał mnie już nieraz z opałów myśle że troche ruchu i lepszej karmy i bedzie jak nowy-z krzywym uśmiechem powiedział elf
bard cieszył sie na dłuższa podróż dość siedzenia w jednym miejscu czas zwiedzić nowe krainy i przeżyć nowe przygody
-no to kiedy wyruszamy?! - z entuziazmem powiedział elf