[TL1] Eridan mym bogiem

-Duerthaku... - głos zabrała Khalan. - On nawet nie wie na co się porywa. Nie chiała bym mieć na sumieniu jego życia... - wykrzywiła wargi. Zapadła cisza, którą przerywały tylko ciche oddechy rannych. Thamior zauważył, że nie mają żadnych widocznych ran a mimo to wyglądają na umierających.

thamior patrząc cały czas na ciała chorych zwrócił się do khalan
-a ja nie chciał bym mieć na sumieniu grzechu zaniedbania pozatym zapewniam nie jestem aż tak delikatny-powiedział dość stanowczo
-a poza tym im niebezpieczniej tym lepiej okazja by nauczyć sie czegoś nowego nooo i będzie o czym śpiewać-powiedział radośnie uśmiechając sie optynistycznie i patrząc w oczy khalan

Kahlan [nie Khalan, moja literówka]

Dziewczyna usiadła na łóżku.
-To ja już nie wiem co mamy robić... - resztki uśmiechu zniknęły z jej twarzy. Wyglądało jakby nad czymś dumała. Po chwili przybrała obojętną, acz stanowczą twarz. Wstała. Nigdy jej takie nie widzieliście. Spoglądała na was jak na sługi. - Nie możemy tu czekać. Nic nam to nieda. Ja zajme się chorymi, a wy do wieczora macie znaleźć jakieś informacje o szlakach wiodących do Granicy, ludziach żyjących w pobliżu i wszystkim co nam może pomóc! - oznajmiła władczo.

-lubie stanowcze dziewczyny-zażartował bard dla rozładowania sytuacji i powiedział do duerthaka
-chodźmy załatwimy troche informacji
po czym niespecialnie czekając udał się do baru pogadać z barmanem

Ork spojrzał podejżliwie na dziewkę:
-Spokojnie...- po chwili przneiósł spojrzenie na podekscytowanego barda- cóż w tej małej karczemce za dużo chyba nie wyciągniemy... Co prawda jest tutaj paru ~~strażników Granicy~~ ale nie są zbyt skorzy co do wydawania z siebie informacji

Kahlan nie skomentowała. Zwilczyła scierkę otarła nią czoła rannych, rozpięła ich kurtki i przykryła kocami - tyle mogła zrobić.

bard ze spokojem wdał się w polemikę z orkiem
-pamiętaj że każdy zapijaczoy typek w tej knajpie zwierzał się ze swych problemów barmanowi to barmana zatem powinniśmy pytac pewnie coś wie
bard znów ruszył spokojnym krokiem do baru

Ork wzruszył ramionami:
-Cóż próbuj jak chcesz- po czym zaczął szperać w swojej torbie zielarskiej poszukując takich, a nie innych ziół na zmianę opatrunku...

<Bartl używaj dużych liter i kropek - na przyszłość usunę twojego posta, to mnie bardzo wq...>

Elf wzruszył tylko ramionami, i ruszył szybszym krokiem do baru.
Gdy już stał oko w oko z zapijaczonym i śmierdzącym barmanem zawołał do niego.
-Hej! mam sprawe! Jak najszybciej i najbezpieczniej trafić do granicy? to bardzo ważne!
Thamior z niecierpliwością czekał na odpowiedź

<Marius... że tak powiem mało mnie obchodzi co cie wku...
Gdybym chciał być wredny pisał bym tak do usranego nigdy ale że jestem miłym człowiekiem>

Ork zmieniał opatrunki rannych, ale jednym uchem przysłuchiwał się rozmowie Thamiora. Być może ów bard się przyda?

Wszyscy goście jak jeden mąż spojrzeli na Thamiora gdy usłyszeli słowo "granica". Latająca wokół mucha widać nie wyczuła napięcia i nasrała jednej z unadarek na zbroje. Grupka cieżkozbrojnych orków, których Duerthak rozpoznał wcześniej jako towarzyszy Cahira, opuściła gospodę.
Barman przed chwilą zataczający się teraz stał równo.
-Młody, przejdź się nocą po uliczkach tej parszywej wiochy jeśli tak pragniesz śmierci. Będzie szybciej i przyjemniej niż gdybyś miał wleźć w Granicę...
Paru gości parsknęło śmiechem, jeszcze kilku pośpiesznie opuścilo lokal, reszta niemrawo wrócila do kufelka. Gwar powoli się podnosił...

Thamior zrobił się śmiertelnie poważny.
-To moja sprawa jak chcem zginąć, nie proszę o rade ale o informacje!
Elf miał wyraźny zamiar przekonać barmana do wyjawienia informacji.
-Dawalem tu dobre występy! które ściągnęły ci tu więcej mord do chlania, odwdzięcz mi sie i wyjaw mi te informacje!

Barman nachylił się nad Thamiorem.
-Nie chce cie mnieć na sumieniu dzieciaku, ale jak wolisz. Idź po porstu dalej na wschód traktem przez lasy i bagniska. Mimo iż nie prosisz o rade dam ci ją z dobrego serca. Bęziesz musiał minąć stada sercowych psów. Potem zapewne natkniesz się na Strażników Granicy. To te orki które wyszły z lokalu. Z jakiegoś powodu nie dają nam zbliżyć się bliżej Granicy. Nawet jeśli ich miniesz czeka cię jeszcze przeprawa obok domu Kościanej Babki. Wiedźmy. A potem już tylko srrru! Granica.
Thamiorowi coś zaświtało. Jeden z rannych w pokoju na górze, był ubrany identycznie jak grupa orków, Strażników Granicy, którzy wyszli z karczmy gdy elf zdradził cel wyprawy. Tyle że on miał więcej oręża...

Thamior uśmiechnął się do barmana.
-Dziękuje, nie martw się nie będziesz miał mnie sumieniu umiem o siebie zadbać- powiedział energicznie.
-Nie żegnam sie bo jeszcze tu wróce dać koncert i wypić piwo-radośnie dodał, po czym podszedł do Duerthaka i spytał prosto z mostu.
-jeden z rannych jest w jakiś sposób związany ze strażnikami granicy?

Ork przyjrzał sięelfowi:
-Tak...- ork nieco zaskoczył się tempem elfa- prędko to wydedukwałeś. Tylko akurat jest w stanie nieużywalności... -Duerthak przysłuchiwał się całej sytuacji i dobrze zapamiętał jak trafić do Granicy-
-Kahlan, co o tym sądzisz? Powinniśmy ruszać teraz czy, zaczekać na wykurowanie się tamtych?- tutaj ork wskazał na ranionych..