[TL1] Eridan mym bogiem

Duerthak powiedział:
-Dajcie mi tu jakiegoś kuraka a mogę upichcić niezły rosół... W ostateczności zostaje ziołowa polewka- ork wskazał na pękatą torbę z ziołami...

Adie przełknęła ślinę.
-Dawno nie jadłam porządnej korzennej polewki. - oznajmiła. Wskazała stół na którym stał kociołek i noże. W kącie znajdowała się beczka wody.
W tym samym czasie Kahlan znów zaczęła rozmawiać z Adie w dziwnym języku. Obie kobiety usiadły przy stole, po drugiej jego stronie. Thamior zaś miał czas na nastrojenie lutni.
Ranni leżeli na ziemi i spokojnie oddychali. Ich twarze nie były już tak chorobliwie blade.

Duerthak przygotowywał potrawkę i zwalczał chaos który zapanował w jego umyśle.
Na Eridana... Od czasy przybycia Kahlan wszystko zaczęło się komplikować - ork wrzucił parę korzeni do bulgcącej już wody po czym zamieszał już rozmiękłe - Słowa.. Cały czas słyszę tylko te słowa, setki słów... ork zauważył robaczka wijącego się w kącie sieni, wziął na ręke i czule pogładził palcem. Przez uchylone okno wypuścił stworzenie po czym wrócił do głebokich konteplacji połączonych z mieszaniem paskudnej, bezmięsnej zupy- ...miejmy nadzieje iż wszystko potoczy się zgodnie z prawami natury.. Ork zmierzył wzrokiem Kahlan rozprawiającą z Adie w dziwnym dialekcie. Osoba Kahlan intrygowała goWydaje się słabą potrzebującą opieki istotką - lecz z drugiej strony bije od niej jakaś niewiarygodna siła... Eridan musiał uraczyć ją wieloma względami... Duerthak nieświadomie lubieznie się usmiechnął - po chwili skracił sięw duchu i wrócił do obierania korzenia mandragory...

Gdy polewka była już gotowa i każdy z wędrowców mógł raczyć się jej smakiem Adie odezwała się do Duerthaka znad parującej miski z zielonkawą zupką:
-Ofiarowałeś mi wspaniały dar. -nie trudno było doszukać się w jej głosie tajemniczej nutki. Ork miał przeczucie, że nie chodzi raczej o posiłek. Kościana babka rozwiała jego wątpliwości. - Pozwoliłeś mi porozmawiać z Kahlan w ojczystym języku. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Wiele lat minęło nim się nim posługiwałam. - Adie wyglądała na typową silną i ładną orczycę, jednak 'ojczystym językiem' nazwała dialekt którego Duerthak nigdy nie słyszał. Intuicja podpowiadała mu, że kobieta podobnie jak Kahlan nie pochodzi z orczych ziem. - A twoja korzenna polewka jest znakomita...
-Tak, jest znakomita - Kahlan mrugnęła do młodego orka znad swojej łyżki - Prawie tak pyszna jak moja. - zdaje się, że wspólny posiłek i rytuał, który przywrócił życie Staremu i Cahirowi wszystkim poprawił nastroje.
-Kahlan opowiedziała mi o Ordenie III i zanikaniu Granicy - Adie przejechała białymi oczyma po twarzach zebranych - To wiele wyjaśnia. Powiedziała też, że musisz się dostać do Anglandii. I że wiesz o przejściu. Teraz ty, Poszukiwaczu Prawdy, musisz zdecydować co robić dalej. - niemal od niechcenia wskazala na ciała rannych.

<z przyzywczajenia napisałem dialogi kursywą, wy niemusicie tego robić.
Mandragora zawsze uzywana była jako trujacy, magiczny srodek, stosowany w alchemicznej antykoncepcji. Co ci przyszło do głowy , zeby robic z niej zupkę ? Very Happy

tak czy siak nie wezme tego pod uwage jęzor

>

DUerthak przygryzł nieco wargę- Znowu musze wybierać - za dużo jak na parę dni - Jeżeli Orden przybiera na sile tak szybko jak uważasz Adie, powinniśmy ruszać... Czym prędzej tym lepiej- Duerthak jeszcze raz spojrzał na rannych

Elf spokojnie przysłuchiwał się przygrywając towarzyszom do posiłku.
Zastanawiał się co takiego zrobiła Adie że miało to tak ogromny wpływ na wszystkich.
Elf postanowił wypróbować coś nowego, grał coraz szybciej uderzał i szarpał struny jakby w transie.
Grał naprawdę mocną, szybką muzyke, gdy skończył uniósł głowę z nad gitary i spytał
- Jak sie wam podobał mój nowy pomysł na melodię?

Kahlan zasłuchana w dźwiękach gitary nie odpowiedziała od razu. Rozchyliła tylko usta i bezgłośnie westchnęła.
-Masz niezwykły talent Thamiorze. Widziałam bardów, który wydobywali muzykę ze strun ale nie w takim stylu...

Tymczasem Adie miała ważniejszy problem. Pokiwała głową słysząc słowa kapłana. Widząc, że patrzy na rannych zaczęła:
- Trzeba ich budzić co rano, dawać wody i kleiku. Teraz kiedy są w stanie żyć muszą uzupełnić to co stracili przez ten czas gdy byli martwi. Zajmie to kilka dni, w zależności od tego ile ich tu ciągnęliście i jak są silni... Może 5, może 10 dni... jeśli twierdzisz, że musisz ruszać dalej ja dopilnuję ich dopóki się nie obudzą. To łatwiejsze niż walka z Ordenem Rahlem i szukanie Szkatuł... - wysiorbała trochę zupy 'wpatrując sie' pustymi oczyma w blat stołu.

Elf wdzięcznie uśmiechnął się do Kahlan i podziękował.
Odłożył gitarę i zabrał się za zupę zastanawiając się jaka rola przypadnie jemu w udziale podczas wędrówki

Duerthak westchnął. Odpowiedzialnosc zaczęło odbijać mu się bólem krzyża:
-Poczynie według twojej Rady... Ruszymy na przeciw Ordenowi prędzej. Gdy Stary i Cahir dojdą do siebie sami zdecydują czy dotrądo nas, czy nie. Czas nagli... nazajutrz chciałbym wyruszyć. Thamiorze? Pasuje ci taki układ - ork poczuł dziwne mrowienie na podniebieniu.. elf od jakiegoś czasu łypał na Kahlan ... Miejmyn adzieje że to tylko jej urok..

-Oczywiście-krótko odpowiedział elf.
-Dziekuję, Zupka była naprawdę niezła-najedzony elf wyciągnął sie na siedzeniu.
-Adie, czy pomożesz mi zwiększyć moc mojej muzyki?-ponownie poruszył zaniechany temat.

-Hm... - mruknęła kobieta. - Nigdy nie potrafiłam tworzyć muzyki... Nie wiem w jaki sposób tworzysz magię szarpiąc za struny... potrafię wpływać za pomocą kości i ziół. Przykro mi, Thamiorze, ale nie mam pojęcia jak ci pomóc... Wiem jedno. Jeśli do nich przystaniesz... - wskazała podbródkiem Kahlan i Duerthaka - ... to z pewnością staniesz się mistrzem czarowania za pomocą giatry... o ile przeżyjesz, oczywiście.

-Eee nie mówmy o perspektywie mojej śmierci-powiedział Thamior.
Spojrzał na swój instrument i przeciągnął palcem po jednej ze strun.

Ork rozejrzał się po sieni:
-Adie, czy moglibyśmy tutaj odpocząć parę godzin zanim wyruszymy?

Adie spojrzała pustymi oczami na orka.
-Oczywiście. Pomogłam Staremu i Cahirowi, jak mówicie, pomogę i wam. Możecie tu rozłożyć posłania, kości uchronią was przez koszmarami. Dadzą wytchnąć. Jutro rano, gdy wasz umysł się odświeży, pomogę wam radą. I nie tylko...