[TL1] Eridan mym bogiem

Thamior zmierzył wszystkich obecnych w pomieszczeniu.
-Nie jestem pewien kompletnie niczego, i nie potrzebuje tej pewności.
Elf spojżał w dół
-A ty Adie? co ukrywasz przed nami?-postanowił zripostować wypowiedź kościanej babki.
-Może wyjawisz nam co zawinili ci wszyscy biedni głupcy że ich kości tu bieleją? Nie chciał bym do nich dołączyć-uniósł się Thamior
-Gdybym był pewien wszystkiego życie straciło by smak-burknął.

-Mówisz, drogi elfie o tych czaszkach? Powstrzymaj język, bo nazywasz "biednymi głupcami" nazywasz najstraszliwsze stwory z Granicy i jej okolic... - Adie wykonała zamaszysty ruch ręką - Możesz tu podziwiać resztki czarnych bulette, trorlaków, sercowych psów, chimer, brzytnic i nieumarłych... Jak już jesteśmy w tym temacie... Powiedz Thamiorze co jest według ciebie silniejsze zęby czy język?

-Co to ma do rzeczy? Ale dobrze zagram w twoją gierke.
Po chwili namysłu elf odpowiedział.
-Uważam że większą moca dysponuje język. Manipulacja i śpiew to potężne narzędzia.

-Słusznie - Adie uśmiechnęła się, jakby chciała powiedzieć "zdałeś test". - A teraz już mi nie przeszkadzajcie i dajcie ich uleczyć! - rzuciła nagle i zaczeła szperać między półkami.

Elf znów był bardzo zdziwiony, postanowił usiąść sobie gdzieś z boku i nie przeszkadzać.

Duerthak analizował każde słowo wypowiedziane z ust Adie. I szczezre mówiąc za wiele z tego nie pojął:
-Adie, wspomniałaś o "Zbawcach Therlandu"... Nie rozumiem o co w tym wszystkim chodzi...

Elf roześmiał się cicho.
-I może jeszcze mi powiecie że jestem jednym z tych zbawców-ironizował.
-Jestem tylko bardem włuczęgą który ledwo wiąże koniec z końcem, potrzebuje tematów na pieśni-bagatelizował sytuację.

-WY! - rzuciła Adie obracając głowę i wpatrując się w wędrowców pustymi oczyma - Porywacie się o ile wiem na niejakiego Ordena III Rahla... Ułóżcie ciała na środku obok paleniska. - gdy Duerthak i Thamior wykonywali polecenie Babka wyciągnęła jedną z czaszek z półki. Przypominała czaszkę humanoida, ale wydatne zęby wskazywały na drapieżnika. Czyżby to relikwia jednego z tych tajemniczych stworów pokrytych czarną sierścią, mających długie ogony i kształt niezbyt rosłego elfa, które z taką zwinnością skaczą po drzewach? Spód czaszki i oczy zatkane były jakąś zaschniętą masą. Babka ułożyła na środku paleniska jakieś zioła i zapaliła je. Dym był niemal przeźroczysty i nie dawał żadnego zapachu a jednak Duerthak i Thamior nie mogli wyzbyć się uczucia niemal sennej błogości. Z ulgą zauważyli, że oddechy rannych przestały być płytkie, nabrały zdrowego tępa i głębokości.
Adie zaczęła bawić się czaszką jak grzechotką. Wstrząsała nią nad ciałami Starego i Cahira z zamkniętymi oczami a coś zamkniętego w środku kości wydawało niepokojące dźwięki. Babka na chwilę poprzestała. A potem z lekkim uśmiechem zrzuciła szatę. Miała teraz na sobie tylko przepaski na piersiach i biodrach a wokół nóg, ramion i talii sznurki włosia, z których zwisały paciorki i koraliki. Oczywiście wykonane z fragmentów barwionych kości. Choć usta kobiety nie otwarły się dało się słyszeć cichą inkantację. Nawet ucho Thamiora nie było w stanie wychwycić poszczególnych tonów i brzmień. "Słowa" tej pieśni zlewały się w jeden nieprzerwany ciąg poddźwięków który bezlitośnie bombardował ciała i umysły zebranych. Dym, grzechot kości, inkantacje... wreszcie pląsy Kościanej Babki nad ciałami... to wszytsko sprawiło, że Duerthak i Thamior zaczęli chwiać się mimo woli w rytm stuku "grzechotki". Kahlan walczyła z ciałem z wszystkich sił. Młoda kobieta, mimo niepozornej postury miała najwięcej siły woli, lecz musiała walczyć z wszystkich sił by nie ulec "urokowi". Oddychała szybko, na jej czole pojawiły się kosmyki spoconych włosów. Przytrzymała się stołu...

Trwało to kilka minut w wieczności.

Stary otworzył oczy i usiadł. Trans ustał, grzechotki umilkły, dym zniknął w powietrzu. Słuchać było tylko chrapliwy oddech oprzytomniałego czarodzieja.
Adie skinęła na Duerthaka by dał mu pić z dzbanka wody na stole. Ork czuł się rześko jakby odpoczywał przez co najmniej tydzień na bujnych łąkach Trawiastego Morza.
W głowie Thamiora kłębiło się tysiące nowych melodii i brzmień jakie można wydobyć z gitary - potężny zastrzyk natchnień.
Tylko Kahlan ciężko wzdychała...

Ork przetarł zroszone potem czoło, odgarniając kosmyki. Potem podał dzban Adie i wydał z sibie przytłumiony głos:
-Oby Eridan ustrzegł ciebie przed zakusami Diabłów... To było ..zadziwiające doświadczenie... Orka zainteresowały zioła których Adie użyła do rytuału. Duerthak spojrzał na Kahlan oraz Thamiora:
-Wszystko w porządku? -ponownie przeniósł zamglone spojrzenie na Kościaną Babkę:
-Orden III jest wrogiem którego nie widziałem, wrogiem którego nie doświadczyłem i wrogiem którego znam z opowieści. Sam nie wiem do czy opowieści o jego niecnych zakusach są parwdziwe czy to poprostu ułuda... Gdyby Stary nie pogrążył się w tym dziwacznym letargu już dawno zasypałbym go pytaniami....

-Gdybym tylko umiał robić coś takiego-pomyślał bard.
-Adie nauczyła byś mnie wprowadzać widzów w taki stan?-Grzecznie i tym razem z pokorą zapytał Elf.
Zrozumiał na czym polega moc babki.
Tyle melodii kłębiło się w jego głowie. Gdyby tylko udało się w nie wkomponować ta magie.
Możliwości zdawały się nie ogarnione

-Daj mu pić - rzuciła tylko Adie - Jest odwodniony. Dzbanek leży na stole! - zdaje się, że zadanie Kościanej Babki nie dobiegło jeszcze końca i że nie ma ochoty i czasu odpowiadać na pytania Thamiora. Albo zrobi to w stosownym czasie.

-Dobrze-odpowiedział elf i wykonał powierzone "zadanie".
-I co dalej?-zapytał.

Stary wypił połowę wody z kubka. Adie rzuciła do ogniska drugą porcję ziół i zaraz Cahir otworzył oczy. Wojownik wypił resztę wody. Obaj zaraz legli na ziemi i znów nie dawali znaku życia.
Adie poleciła Thamiorowi by wziął kupkę piszczeli z kąta chałupy i rozłożył je wokół ciał mężczyzn w tylko sobie znany wzór. Gdy skończył Kościana Babka pochwaliła go za sprawnie wykonaną pracę. Narzuciła na siebie płaszcz i spojrzała białymi oczami po twarzach zebranych.
-Umie któreś z was gotować?

-Ja umiem pędzić kiepski bimber-odpowiedział w swój bardowy sposób Thamior.
Elf spojżał na Khalan jakby chciał sprawdzić czy ona odpowie że zna sie na sztuce gotowania.
Elf nie specialnie liczył na kunszt orkowego przyjaciela.

Kahlan nic nie powiedziała. Była pod wielkim wrażeniem tego co pokazała Adie, ale nie powiedziała tego głośno. Jedyna nadzieja na Duerthaka...