[TL1] Eridan mym bogiem

Kahlan zmarszczyła brwi.
-Są coraz zimniejsi, chyba że mi się wydaje... Zedd, znaczy Stary ma... zamknięte oczy. - wypowiedziała te słowa jakby to był najdziwaczniejszy ewenement, mimo iż leżący obok Cahir oczu równerz nie otwierał. - Duerthaku. My chyba nie mamy wyboru...

Ork przemyślał wszystko jeszcze raz:
-Powinniśmy wyruszać, im prędzej tym lepiej...- po czym przerzucił sobie przez ramię rannych i skierował się ku wyjściu

-Skoro tak uważacie.-Powiedział obojętnie bard, Po czym ruszył w ślad za duerthakiem.
Martwił się i cieszył jednocześnie, cieszył się na nową przygodę a martwił tym że może z niej nie wrócić

Była ciemna noc a wasza trójka opuściła karczmę tylnymi drzwiami, przez stajnię. Konie były na swoim miejscu. Jakiś młody ork uwijał się przy worgu - bądź co bądź popularnym wierzchowcu na tych ziemiach...

Kapłan rzucił spojrzenie na zwierzę. Miał jeszcze przed oczyma nie tak dawny zgon swego zwierzęcego towarzysza... Kahlan powinna być mu wdzięczna. Po czym dzielny kapłan zwinnie wskoczył na wierzchowca wlokąc za sobą zezwłok Starego...

Thamior wskoczył na byle którego konia, robił takie rzeczy już nie raz więc nie stresował się tym.
Nic nie mówił że koń na którym jedzie nie jest jego, uważał że już teraz jest więc problemu nie ma
Elf już chciał by być dalej i przeżywać jakies ciekawe przygody, tylko to mu było w głowie

Trójka wędrowców (i dwaj bardziej niemrawi towarzysze) skierowali się nocą na trakt wiodący ich ku Granicy...

*

Coś poruszyło się w krzakach. Z prawej. I z lewej. Nie, z prawej było dwuch. Cholera gdyby nie ten parszywy wiatr!
Kahlan, Duerthak i Thamior ozglądali się wokoło. Pośród leśnego traktu wiał wschodni wiatr, który otrudnial koncentracje i nasłuchiwanie mimo to jeźdzccy byli przekonani, że ktoś lub coś ich otacza. Kahlan przełknęła ślinę. Pamiętała naslaną na nią bojówke, przed którą uchronił ją Duerthak, pamiętała jak sercowe psy obchodzą się z ofiarą, pamiętała co stanie się z człowiekiem jeśli dopadnie go brzytnica.

[brzytnica - potwór od much którego spotkaliście]

Thamior zaczął już zastanawiać się czy aby napewno dobrze było się ruszać z ciepłej gospody, lecz juz po chwili poczuł przypływ męstwa.
myślał co zrobić i doznał oświecenia.
-Najlepiej pomoge w walce czarami-pomyślał.
-Postaram sie oszołomić wrogów i wzmocnić czarami duerthaka-stwierdził w myślach.
Ale teraz mógł juz tylko czekac na to co sie stanie

Zamiast oczekiwanej hordy potworów na trakcie pojawił się uzbrojony w ork. Strażnik z karczmy. Stanął przed wami i spojrzał na Duerthaka.
-Zawróćcie.
Wychrypiał. Nie zwrócił uwagi na rannych patrzył tylko na orka, ale elfa i człowieka nie zaszczycił nawet spojrzeniem.
Szelesty w krzakach ustały.

Ork schował obnażone ostrze do pochwy.
-Sojusznicy nie wychodzą z krzaków niczym wilki... Czemu mielibysmy ci zaufać?

-My nie jesteśmy twoimi sojusznikami - ork wyszczeżył kły w paskudnym uśmiechu - My chcemy cie chronić, przed twoją głupotą. - zagwizdał. Z zarosli wyszli pozostali Strażnicy Granicy. Trzech orków z oszczepami i jeden mieszaniec - pół ork pół coś innego, najwyraźniej elf. Chyba, że pobratymcy Kahlan się tu zjawili. Tak czy inaczej, paskudna szara gęba.
-Nagal, Wymatacz, zajmijcie się rannymi... - mieszaniec i brodaty ponury ork klekocząc orężem podeszli do Kahlan i Duerthaka wyciągając ręce po rannych. Kahlan wzdrygnęła się, ale oddała Cahira w ręce jego, zdaje się, podwładnych.

Ork z podejżeniem patrzył na wojowników, zabierających rannych towarzyszy. Prawa ręka spoczywała na rękojeści miecza:
-Moją głupotą? Co masz na myśli...?

Elf patrząc na zachowanie Duerthaka postanowił jednak na wszelki wypadek skoncentrować się, tak by móc szybko rzucić czar w razie potrzeby.

-Osz kuźwa, Merro, ten jest nasz! - oznajmił z przejęciem Wymiatacz patrząc na Cahira. Merro uniusł brwi i podbiegł do rannego. Wymiatacz troskliwie ułozył go na ziemi.
Nagle z krzaków wyszedł brodaty, niski i smukły ork o gębie tak fałszywej że złamana moneta to przy nim dowód uczciwości i cnoty. Duerthak go znał. To Forge. Bywał nieraz w okolicach domu i zdaje się, że dowodził grupą Strażników. I chyba nie lubił się z Cahirem...
-Ho ho - oznajmił przepitym, zdaje się, głosem - To nasz Cahir. Zawsze mu powtarzałem by nie pakował się w nie swoje miejsca. - obdarzył drużyne spojrzeniem przeznaczonym dla robaka pełznącego po aksamitnym dywanie - Zwłaszcza w takim towarzystwie...
-Co tu robisz, Forge - Merro już był przy nim. Wymiatacz i Nogal zmieniali opatrunki. Pozostali Strażnicy Merro poruszyli się niepewnie. - To nie twój rewir.
-Zdaje się źeś zapomniał, że zastępuje Cahira w razie jego niedysponowania, na miejscu Dowódcy Straży Granicy.
-Aaa skąd do cholery wiesz o jego stanie? Możesz weń zamieszany?!

Ork tym razem mocno się sfrustrował:
-Mówcie dlaczego nas zatrzymaliście! - denerwowały go prywatne rozmówki pomiędzy Strażnikami...